Hugo  (27.08.1858 – 28.06.1938)

Hugo Dowerg, syn Alberta i Aurelii Lablack, urodził się 27 sierpnia 1858 w Gliwicach. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach i praktyce w kilku hutach i odlewniach na Górnym Śląsku, studiował od 1880 roku hutnictwo żelaza na Politechnice i Akademii Górniczej w Berlinie u profesora Hermanna Weddinga. Studia ukończył w 1883 roku uzyskując dyplom inżyniera metalurgii, a następnie odbył służbę wojskową.

Po zakończeniu służby rozpoczął pracę jako inżynier operacyjny w Oberschlesische Eisenbahnbedarfs AG w Friedenshütte w 1884 r., gdzie w 1893 r. awansował na kierownika operacyjnego, a następnie na inspektora hutnictwa (dyrektora operacyjnego). W tym samym roku baron Carl Ferdinand von Stumm-Halberg sprowadził go na stanowisko dyrektora technicznego w Dillinger Hüttenwerke AG w okręgu Saary, skąd w 1899 roku Dowerg przeniósł się do Lorraine Hüttenverein Aumetz-Friede w Kneuttlingen w Lotaryngii. Tam, jako dyrektor generalny i prezes zarządu, kierował rozbudową obiektów fabrycznych i między innymi jako jeden z pierwszych zastosował dmuchawy gazu wielkopiecowego do dostarczania nadmuchu do wielkich pieców, którą to technologię sam opracował i zrealizował mimo początkowych trudności. W tej firmie pracował do przejścia na emeryturę w 1910 roku ze względów zdrowotnych.

Lata wojenne I wojny światowej spędził jako naczelnik wydziału w Ministerstwie Wojny w Düsseldorfie oraz jako konsultant ds. przemysłu wojennego w Münster. Po wojnie, w latach 1919/1920 pełnił funkcję biegłego w „Komisji do oceny szkód poniesionych przez niemieckie firmy w wyniku wywłaszczenia przez Francję hut i kopalń w Lotaryngii”. W 1921 roku został powołany przez Ministra Odbudowy Rzeszy jako ekspert niemieckiego przemysłu żelaznego i stalowego w negocjacjach paryskich z Komisją odszkodowawczą rządów alianckich. Na tym samym stanowisku Dowerg brał także udział w wznowionych negocjacjach w sprawie dostaw niemieckich w Paryżu w latach 1922 i 1925.

W czasie swojej działalności w kilku niemieckich kompaniach żelaznych Dowerg działał także przed I wojną światową w Związku Niemieckich hutników żelaza, gdzie przez wiele lat zasiadał w zarządzie, a także pełnił funkcję drugiego przewodniczącego od 1909 do 1910 roku. Był także prezesem oddziału VDEh Eisenhütte Südwest od 1908 do 1910. Zasiadał także w radach doradczych i radach nadzorczych kilku zachodnioniemieckich spółek, m.in. AG J. Pohlig w Kolonii, Trierer Walzwerk w Trewirze, Westfälische Stahlwerke w Bochum oraz Westfälische Metallwerke Goercke&Cie w Witten.

Jeszcze w Gliwicach ożenił się Emmą Emilie Anną Wawerda (ur. 11.08.1866 KP WS akt 348 ). Ślub miał miejsce 7 listopada 1885 roku (OW nr 259 z 10.11.1885 r.). Mieszkali w Düsseldorfie, Lűgplatz 3. Mieli dwie córki i trzech synów, z których dwóch poległo w I wojnie światowej, w 1915 roku. W 1937 roku Dowerg przeprowadził się z Düsseldorfu do Korntal koło Stuttgartu, aby zamieszkać z zamężną córką. Zmarł 28 czerwca 1938 w wieku prawie 80 lat na zapalenie płuc.